Wyjście Ewakuacyjne

Wydaje się przecież, że nie ma odpowiednich słów, by opisać śmierć dziecka. Trudno jest również wyobrazić sobie, że z tak ogromnego nieszczęścia mogłoby wyniknąć cokolwiek dobrego. Mój wpis jest dowodem na to, że może być inaczej. Kim byłam wcześniej? Kim jestem teraz? Dzisiaj dałabym sobie w mordę za to, jak zniechęcona byłam na początku swojej ciąży. Jak płakałam, że to nie ten moment. Jak to wszystko sobie ułożymy? Później zaczęły się regularne pobyty w szpitalu i za każdym razem jechałam z myślą: a może poroniłam i będzie po problemie. Może tak musi być. “Pierdolona egoistka” Tak bym siebie nazwała na tamten moment. Jak mogłam sobie nie zdawać sprawy, co rosło pod moim sercem. Instynkt macierzyński? Owszem, przyszedł. Przełom 12-13 tygodnia ciąży, kiedy to dowiedziałam się z każdym krwawieniem jak to mój dzidziuś rośnie zdrowo i nawet go to nie rusza. I słowa lekarza: “Niech Pani patrzy, jak synek macha do mamy! Przekazuję, że jest silnym wojownikiem i nie straszne mu takie

Żałoba to proces mierzenia się z wieloaspektowym smutkiem i bólem wynikającym z utraty naszego bliskiego. Jest to także proces stopniowej adaptacji do życia bez niego. Jej przebieg i charakter zależny jest od wielu czynników. Mają na niego wpływ okoliczności śmierci, relacja ze zmarłym, umiejętności radzenia sobie czy wsparcie społeczne. Strata dziecka to strata szczególna, bo jest to strata absolutnie wbrew naturze. Zaburza porządek świata. Rodzice tracą nie tylko dziecko. Tracą też cały wyobrażony świat, plany i marzenia związane z nim. Doświadczają więc kilku strat – po dziecku, po swoich marzeniach z nim związanych, a także po sobie – w roli ojca i matki. Żałoba to proces absolutnie indywidualny. Nie ulega jednak wątpliwości, że w tym czasie, czasie mierzenia się ze stratą każdy z nas potrzebuje wsparcia. Jak zatem wspierać rodziców po stracie dziecka? Przede wszystkim dobrze pamiętać, że każde z rodziców jest w swojej żałobie. Tym samym mogą mieć też inne „zapotrzebow